Voel jij ook weleens die oneindige leegte? Een leegte die je geheel kan opslokken, waardoor je je uitgewrongen voelt en als een pitje van een druif uitgespuugd bent? Nutteloos, niks, onbelangrijk?
Leegte is als eenzaamheid. Mij verloren voelen in deze overvolle drukke wereld, waarbij ik in mijn eentje opboks tegen ‘de rest van de wereld’. Deze ‘rest van de wereld’ waarin ik mij soms onbegrepen voel en zo hard mijn best wil doen om het juiste te doen. Dat kan zijn: zorgen voor de ander, de ander naar het zin maken, onrecht aanvechten en rechtzetten, mijn stem willen laten horen die ongehoord blijft en zo kan ik nog wel een paar voorbeelden opschrijven.
Het onbegrepen voelen is een naar gevoel. Het is: ik tegen de wereld, waardoor ik geen verbinding voel met mijn omgeving. Ik ben dan uit contact met anderen en ook uit contact met mijzelf. Hierdoor ontstaat een verloren gevoel en een oneindige leegte.
Ik ontdek dat hard werken eerder zorgt voor een verdere verwijdering van mijzelf. Ik bereik daardoor het tegenovergestelde, namelijk weer in contact komen met mijzelf en de ander.
Dat harde werken van mij is een oude bekende, een belemmerende overtuiging. Een oude vertrouwde jas die ik nog steeds niet naar de kringloopwinkel heb gebracht en haar bedankt heb voor haar goede diensten in het verleden. Ik heb haar niet meer nodig, want haar warmte voelt onprettig. Deze voelt als een beklemmende warmte die eerder verstikkend werkt.
De kunst is om te beschouwen. Kijken van een afstand naar mijzelf en doorzien welke mechanismen er aan het werk zijn. Wat ben ik aan het doen en waarom? Welke mechanismen zet ik in en werken deze voor mij of zorgen ze juist voor het tegenovergestelde? Is het het laatste, maak dan de keuze om hiermee te stoppen. Dat kan soms lastig zijn, want oude, bekende mechanismen voelen soms (te) vertrouwd. Door jezelf goed te kennen en jouw strategieën te herkennen, ben je in staat om het roer om te gooien.
Ik wil namelijk zelf aan het stuur staan en kiezen welke kant ik op wil.
Comments